در آیینه...

  لبانت

  به ظرافت شعر

  شهوانی ترین بوسه ها را به شرمی چنان مبدل می کند

  که جاندار غارنشین از آن سود می جوید

  تا به صورت انسان در آید.

  و گونه هایت با دو شیار مورب ،

  که غرور تو را هدایت می کنند و

  سرنوشت مرا

  که شب را تحمل کرده ام

  بی آنکه به انتظار صبح

  مسلح بوده باشم ،

  و بکارتی سربلند را

  از روسپی خانه های داد و ستد

  سر به مهر باز آورده ام.

  

  هرگز کسی این گونه فجیع به کشتن خود بر نخاست که من به زندگی نشستم!

 

  ...

  کوه ها با نخستین سنگ ها آغاز می شود

  و انسان با نخستین درد.

  در من زندانی ستم گری بود

  که به آواز زنجیرش خو نمی کرد-

  من با نخستین نگاه تو آغاز شدم.

 

  ( آیدا در آیینه ، احمد شاملو ، بهمن42 )